Dünyanın en büyük nötrino teleskobu Antartika’daki IceCube‘dur. Deney düzeneği, binlerce yıl boyunca birikmiş buz ve karın baskısıyla saflaştırılarak, Dünya’daki en temiz katılardan biri hâline gelmiş bir kilometre küplük buz içine kuruludur. Sondaj delikleri içinde 5000’den fazla dedektör bulunmasına rağmen, kozmik nötrinoların çoğu ardında hiç iz bırakmadan IceCube’ten geçer. Ama yılda yaklaşık 10 kez, yüksek enerjili bir nötrino buz moleküllerinden birine çarparak, ışığın buz içinde ilerlediği hızdan daha yüksek bir hızda buzun içinden geçen yüklü atomaltı parçacıklar oluşturur. Sesten hızlı giden bir jetin ardında oluşan sonik patlamaya benzer biçimde, fotonik patlama denebilecek bir mavi ışık konisi de, bu ışıktan hızlı yüklü parçacıkların ardında oluşur. IceCube’ün içinden geçen ışık, yüzeyin yaklaşık 1 mil altındaki dedektörlerden bazılarına çarpar. Fotoçoğaltıcı tüpler, yüklü parçacıkların yolları ve enerjileri hakkında bilgi taşıyan sinyali yükseltir. Veriler, ışığın oluşturduğu desenlere bakarak, onları üreten nötrinolara ilişkin ipucu arayan dünyanın dört bir yanındaki astrofizikçilere gönderilir. Böylesi yüksek enerjili çarpışmalar o kadar nadir ki, IceCube bilimcileri her bir nötrinoya ayrı isim takıyor; Koca Kuş ya da Dr. Garipdomuz gibi. IceCube şimdiye dek görülmüş en yüksek enerjili kozmik nötrinoları gözlemlemiş bulunuyor. Algıladığı nötrinoların eninde sonunda kozmik ışınların nereden geldiğini ve böylesi aşırı enerjilere nasıl ulaştıklarını söylemesi gerekiyor. Kızılötesinden x-ışınlarına ve gama ışınlarına kadar ışık, bize evrenin giderek artan enerjili ve sürekli şaşırtan görünümlerini sunuyor.
Nötrino astronomisi devrinin şimdilik başındayız. IceCube ve diğer nötrino teleskoplarının, evrenin bu en şiddetli ve yüksek enerjili görüngüsüne ilişkin neleri açığa çıkarabileceği hakkında bir fikrimiz yok.
