Avrupa Hristiyan dünyası, Kudüs’ü kurtarmak gayesiyle tarihin o en barbar taarruzu olan Haçlı Seferleri’ne soyunmakta gecikmemişti. Haçlılar Hz. Ömer’in 637’de Kudüs’ü fethinden 550 yıl sonra I. Haçlı Seferi sonunda Kudüs’ü ele geçirmeye muktedir olacaklardı (1099). İşgal sırasında Haçlılar benzeri görülmemiş canavarlık numunelerini gösterime sunmaktan zerrece çekinmemişlerdi.
Selahaddin Eyyubi aradan 88 yıl geçmesine rağmen Kudüs’ün Haçlıların işgali altında bulunmasını bir türlü içine sindirememişti. Hz. İsa’nın doğduğu, İslam’ın ilk kıblesi olan ve Hz. Muhammed’in (s.a.v.) Miraca yükseldiği mukaddes şehrin Haçlı hâkimiyetinde bulunmasını kabullenememişti. Bu kahredici düşüncenin hafakan ve kederi ile geçen her gün, onun için cehennemden farksızdı. O kadar ki Sultan Selahaddin’in âdeta maşukunu arayan Mecnun gibi dolaştığını; yemeği ve uyumayı unuttuğunu; gülmeyi zevk ve sefayı kendine haram ettiğini ve Kudüs’ün fethine dek hep çadırda kaldığını tarih hazin bir biçimde kaydetmiştir.
Selahaddin Eyyubi, yaklaşık 10 yıldır hasretle beklediği zafer anını nihayet 1187’de Hıttin’de yakalamıştı. Ortaya koyduğu muazzam inanç, cesaret ve kahramanlıkla Haçlılara hadlerini bildirerek onları ağır bir hezimete uğratmıştı. Öyle ki Papa III. Urbanus kahrından ölmüştü. Sultan Selahaddin devletini kısa sürede bölgenin tek hâkimi durumuna getirmişti. 2 Ekim 1187 Cuma günü Miraç Kandili’nde Kudüs teslim olmuştu. Fethin ardından Mescid-i Aksa’ya gelen muzaffer Sultan, Haçlılarca tahrip edilen ilk kıblegâhı elleriyle süpürüp gül yağı ile yıkamıştı.
