Soyu Tükenmekte Olan 10 İlginç Ağaç Türü

Büyük baobab, ünlü Madagaskar baobap türlerinin en büyüğü ve en popüler olanıdır. Kırmızımsı kahverengi kabuğu ile ortalama 3 metre çapa sahip devasa silindirik gövdeler ile karakterizedir. Ağaç 30 metre yüksekliğe kadar uzayabilmektedir. Etli olmayan meyvelere ve C vitamini ve yemeklik yağ yönünden zengin, yenilebilir bir posa içeren böbrek şeklinde tohumlara sahiptir. Ağaç kuru bölgelerde, özellikle mevsimlik nehirlerin yakınında büyümektedir. Büyük baobab, tarımın önünü açmak için arazilerin temizlenmesi ve ormansızlaşma nedeniyle soyu tükenme tehlikesi altında olan ağaçlardan biridir.

1950 Dünya Koruma Yasası uyarınca, Batı Wheatbelt Wattle nesli tükenmekte olan bir tür olarak listelenmiştir. Bu ağaç Avustralya’nın buğday kuşağına özgüdür. Kuru alanlarda çalı şeklinde büyürler. Ağaç kısa, küçük ve sarımsı yapraklıdır. Batı Wheatbelt Wattle, yoğun çalılıklarda ve alçakta yatan bataklık habitatlarında yetişir. Yabani otlar, yol yapımı, artan tuzluluk ve yangınlar, Batı Wheatbelt Wattle için en büyük tehditlerden bazılarıdır.

Aloe Dichotoma, Güney Afrika’nın kurak bölgelerine özgüdür. Çoğunlukla Kuzey Burnu ve Güney Namibya’da bulunur. Etli aloe türlerine aittir. Etli yaprakları ve gövdesi, kurak iklimde hayatta kalmasına yardımcı olmaktadır. Ağaçlar 10 metre yüksekliğe kadar uzamaktadır. Kahverengi kabuğu, buharlaşmayı azaltmaya çalışan toz halindeki bir maddeyle kaplıdır. Aynı zamanda dünyanın diğer kurak bölgelerinde de çevre düzenlemesi amacıyla yetiştirilmektedir. Aloe Dichotoma, orijinal habitatında başarılı bir şekilde gelişememesi nedeniyle tehlike altındadır. Aynı zamanda yaprak bitlerine ve diğer böceklere maruz kalmaktadır. Titrek ağaç tohumlarının etkili bir şekilde dağılmaması nedeniyle büyümesi ve çoğalması sınırlanmaktadır.

Sahil kıyısındaki Kızılağaç, Kuzey Amerika’ya özgüdür. Oklahoma, Georgia, Maryland ve Delaware’de yaygındır. Tuzlu bir ortamda iyi gelişirler. Pürüzsüz ve grimsi kabuklu küçük ağaçlardır. Yaprakları, tırtıklı kenarları haricinde basittir. Su ile dağılan konik meyveler üretirler. Üretilen çiçekler sarı renktedir ve sonbaharda üretilmektedir. Zayıf genetik çeşitlilik, aşırı otlatma ve artan tuz seviyeleri, deniz kıyısındaki nüfus için en büyük tehditlerdir.

Kozalaklı ağaç türünde kritik derecede nesli tükenmekte olan bir türdür. Güney Brezilya, Kuzeydoğu Arjantin ve Paraguay’a özgüdür. Çoğu insan Araucaria Angustifolia’nın bir çam olduğunu düşünse de öyle değildir. Ağaç her zaman yeşildir ve 40 metre yüksekliğe kadar uzamaktadır. Yapraklar sert, pürüzlü ve üçgen şeklindedir. Parana çamı ikievciklidir ve erkek ve dişi üreme parçaları ayrı ağaçlarda bulunur. Çiftçilik için alan yaratmak için neredeyse Araucaria Angustifolia’nın %97’si temizlenmiştir.

Yemen’in bazı bölgelerine özgüdür. Adı, ürettiği kırmızı özden türetilmiştir. Bu ağaçların taçlarında yoğun bir yaprak büyümesi vardır ve bir şemsiye gibi görünecek şekilde büyümektedir. Monokot bitkilerin çoğunun aksine, ejderin kanı ağacı ikincil bir büyüme gösterir. Büyüme bölgeleri, dikot bitkilerinkine benzer. Meyveler küçük ve etlidir ve üçte biri tohumludur. Yapraklar 60 cm uzunluğunda ve 3 cm genişliğindedir. Bu ağacın kalın dalları iki bölüme ayrılmaktadır. Kırmızı reçine tıbbi amaçlar için ve ayrıca giysileri boyamak için kullanılır. Ağaç genellikle ip yapmak için kullanılan yaprakları ve arı kovanı yapmak için kullanılan kabukları nedeniyle kesilir.

Britanya Virjin Adaları’na özgüdür. Doğal yaşam alanları tropikal kuru ormanlar, kuru çalılıklar, kumlu sahiller ve kırsal bahçelerdir. Ağaçlar küçük boyutludur ve çoğunlukla çalı şeklinde büyümektedir. Habitat kaybı nedeniyle kritik derecede tehlike altındadır. Kasırga gibi doğal felaketler ve yüksek deniz seviyesi, bu çalı ve benzeri bitkilerin neslinin tükenmesine neden olmaktadır.

Güney Şili, batı Arjantin ve güneydoğu Brezilya’ya özgüdür. Azalan nüfusu nedeniyle 2013 yılında tehlike altında olarak listelenmiştir. Şili Çamı, Şili’nin ulusal ağacıdır. Ağaç her zaman yeşildir ve 40 metre yüksekliğe kadar uzamaktadır. Erkek ve dişi kozalaklar genellikle ayrı ağaçlarda bulunur. Yapraklar sert, kalın ve pürüzlüdür.  Bitkinin, rüzgarla dağılan fındık benzeri tohumları bulunmaktadır. Tohumlar ayrıca hayvanlar, insanlar ve kemirgenler tarafından da dağıtılır. Tohumların aşırı hasat edilmesi de çoğalmasını azaltmaktadır.

ABD’ye endemiktir ve özellikle de Kuzey Carolina, doğu Tennessee ve Appalachian Dağları’ndaki güneybatı Virginia’da bulunmaktadır. Fraser Fir genellikle yaprak dökmeyen ve küçük bir ağaçtır. 40-50 cm gövde çapı ile ortalama 10-15 metre boyunda uzamaktadır. Taç şeklindedir ve genellikle iğneye benzer yapraklarla koniktir. Ağaç henüz küçükken bu yapraklar yoğun bir şekilde bir arada bulunurken, ağaç olgunlaştıkça yapraklar arasındaki mesafe açılır. Fraser Fir’in neslinin tükenme tehlikesi altında olmasının en büyük nedeni Noel ağacı olarak kullanılmasıdır. Bunun yanında zararlı böcekler de olgun ağaçların %80’inden fazlasının yok olmasına yol açmıştır.